Lysefjord (2023) | 120 x 100 cm | Acrylic painting
Deze tekst heeft ook een audio-opname, als u oortjes of een koptelefoon mee heeft, raden wij u aan de tekst te luisteren.
Gezichtsherkenning
Was het maar gewoon grijs.
Was het maar vlak en kaal en kil en steen en moe en
Was het maar als een eindeloos donkere winternacht waar de sneeuw onzichtbaar blijft tot het de vaalgele straatverlichting binnen valt om daar onder spotlight op een hoop te verzamelen zodat er tóch weer werk moet worden verzet om het daar weg te halen.
Was het er maar gewoon
Soms wil ik gewoon zijn. Soms wil ik gewoon naar een bloem kunnen kijken zonder te bedenken dat het een zonnebloem is en dat ‘ie mij nú wel aanstaart maar naarmate de dag zijn weg vervolgt, de aarde verder draait, ook de zonnebloem zich van mij af zal wenden. Maar de zonnebloem is een rare, draait niet mee en ook ik ben anders.
Het is grijs. En vlak en kaal en kil en steen en moe en ook zo veel meer dan dat.
Het is. En het zal zo blijven tot de wind het gelaat van het aangezicht zal weg doen slijten en stiekem hoop ik dat voordat er niks meer van over is, de versteende emoties blootgelegd zullen worden.
Dat het slakkenhuismonster het gewaad af zal doen om haar zachte binnenzijde te willen tonen.
Dat er achter de horizon nog meer schuilgaat dan alleen de wilde paarden die daar kleumend doch tevreden de bevroren grassprieten eten.
Dat de landgolven hun weg naar zee zullen vinden en daar met zacht geraas het water zullen opslokken.
Maar dat is hoe het zou kunnen zijn.
Soms kijk ik naar een bloem en bedenk ik dat die bloem een zonnebloem is en dat ‘ie mij nu aanstaart, maar dat straks niet meer zal doen, dus ik leg ‘m vast, kleur ‘m grijs – geen gewoon grijs – en dan wordt de zonnebloem een zomerdag met wolken die [jullie versie van] de zonnebloem kunnen zijn en de zon als spotlight.
Dan bekijken we de wolken en zien daarin de toekomst, dat wat het zou kunnen worden, maar hebben we nog steeds alleen één grijze zonnebloem.
En dat is wat het is.
Geschreven door Tom van den Hoven
